پیش بینی گرایش به اندیشه‌ی انتقادی بر اساس صلاحیت راهبری اعضای هیأت علمی

هدفپژوهش حاضر، پیش­بینی و گرایش به اندیشه‌ی انتقادی اعضای هیأت علمی دانشگاه براساس صلاحیت راهبری آنان بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی اعضای هیأت علمیتمام وقت دانشگاه اصفهان به تعداد 500 نفر در سال تحصیلی 93-92 بود که از میان آن‌هانمونه­ای مشتمل بر217 عضو هیأت علمی بر اساس جدول نمونه‌گیری مورگان و کرجسی و بااستفاده از نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای انتخاب شدند. روش تحقیق، توصیفی از نوعهمبستگی بود. در این پژوهش دو ابزار مورد استفاده قرار گرفت: الف) مقیاس گرایش بهاندیشه­ی انتقادی (ریکتس، 2003)،مشتملبر33گویهودربردارنده3مؤلفه­یخلاقیت،بلوغشناختیواشتغالذهنی ب) مقیاس صلاحیت راهبری مشایخ(1383) که دارای 35 گویه و 3 مؤلفه کمک وراهنمایی، تبحر و درایت علمی و روابط انسانی روایی مقیاس‌ها با روش تحلیل عامل بهشیوه تأییدی و پایایی مقیاس‌ها با ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد که ضریب برایمقیاس گرایش به اندیشه­ی انتقادی برابر با 95/0 و برای مقیاس راهبری برابر با 82/0به دست آمد. نتایج حاصل از تحلیل داده­ها نشان داد که رابطه مثبت و معناداری بینمؤلفه­ی صلاحیت راهبری و گرایش به اندیشه­ی انتقادی در بین استادان وجود داشت. ازطرفی یافته‌ها نشان دادند که67 درصد از واریانس گرایش به اندیشه‌ی انتقادی به ‌وسیلهمتغیرهای پیش­بین قابل توضیح است که در این بین مؤلفه «کمک و راهنمایی» سهم مثبت ومعناداری داشت. همچنین اعضای هیأت علمی خود را در تمامی ابعاد راهبری و اندیشه‌یانتقادی پایین‌تر از حد مطلوب ارزیابی نمودند.